برای رفتن ناگزیر از توشه ای و زمان بی امان است.

آن طوفانی که از دل پر درد مولایمان در روز سقیفه وزیدن گرفت در ظهر عاشورای 61 هجری از کربلا گذشت و به رنگ خون درآمد و تا رساندن صدای "انا بقیه الله ..." به اهل عالم نیز آرام نخواهد گرفت. این باد بخواهیم یا نه روزی بر ما خواهد وزید و اگر اهلش باشی همراه آن در دل تاریخ جاودانه می شوی تا روز قرار. زمان سخت بی امان است و توشه راه ناگزیر، ولی تو بین رفتن و ماندن مختاری و این زیباترین تفسیر اختیار در آفرینش انسان است. شهدا جاودانه ترین اسطوره های ثباتند و ما اگر اهل رفتن نباشیم در بند قرار شهیدانیم.

خدایا، آیا آن روز خواهد رسید که این دلهای لرزان در بند را حکمی ابد کرامت کنی تا به قرار برسند؟